Elveda Zeyna

    2009 yılının Mayıs ayıydı.Yaklaşık 6 aydır bekliyorduk misafirimizi
    İlgili kişi İstanbul’dan telefon açıp havayolu uçuş numarasını ve gerekli bilgileri verdikten sonra Elhun’la beraber havaalanının yolunu tuttuk.
    Akşam saatleriydi hava kararmıştı.Beklenen uçak anonsunu duyduktan sonra görevli kişi bizi kargo bölümüne yönlendirdi.Kargo bölümüne yaklaştığımızda feryat figan ağlamalar ağıtlarla bekleyen bir kalabalığa denk geldik.Almanya’dan gelen bir cenaze ve onu almaya gelen yakınları.Kargo bölümünde girilmesi yasak bölgede görebildiğimiz bir tabut ve üstünde bizim misafir.
    Bizde arabayı cenaze yakınlarından uzak bir yere çektik ne olur ne olmaz diye.Kargo bölümünün tel örgü ile ayrılmış bölümünde cenaze yakınları ile beklerken kadınlarda biri ‘Ahhh yavrumun emaneti o bana ‘ diye haykırdı.İlk başta anlam verememiştim ama ağıtlar bir anda bizim beklediğimiz misafire yöneldi.Cenaze sahipleri bir anda bizim beklediğimiz misafiri ölen şahsa ait zannedip bizim misafiri sahiplenmeye başladı.
    O an Elhuna’a sen direksiyona geç ve arabayı çalıştır bekle , ben misafiri alıp kaçıracağım yoksa cenaze yakınları bize onu vermez dedim ve usulca çaktırmadan kargo bölümüne geçtim.Tabutun üstünde bekleyen kutuyu tuttuğum an cenaze yakınları üzerime doğru koşmaya başladı bende hızla arabaya doğru koşmaya başladım.Son sürat kutuyu arabaya atıp ‘ gazla Elhun’ dedim , misafir artık emin ellerdeydi.
   Taşıma kutusunun kapağını açınca karşımıza beyaz yün yumağı bir toparlak çıktı ve ilk havlamasını o zaman duyduk.

    Artık ailemizin 2.nesil Zeyna’ sı yuvasına doğru gidiyordu.O da 1.nesil Zeyna gibi kız adına sahip ama erkek olan 2 aylık bir Tibet Terrier’iydi.İlk Zeyna’mız ölünce yenisini bulmak ve yuvamıza kavuşturmak bana vazife olmuştu.
    Gece yazlığa yeni yuvasına getirip anneme ve babama teslim ettim onu.Artık evimizin yeni bir bireyi olmuştu.Yıllar yılları kovaladı bizim yavru köpeğimiz yetişkin bir delikanlı babamın ayrılmaz bir parçası olmuştu.Bizimde hafta sonları yanına gidip görmeyi sabırsızlıkla beklediğimiz serserimiz.Anneminde başının belası.

    Kendine has karakteri olan bir köpekti ; yemek seçer, herşeyi yemez, kafasına buyruk, istemediği hiçbirşeyi yapmayan deli bir köpek oldu .Hava da uçan kuşa havlayan, gelen misafire tacizde bulunan ,kafası bozulunca olduğu yere işeyen bir haylaz.

    Birgün telefonum çaldı annem aradı oğlum Zeyna’ya araba çarptı yetiş diye ; nasıl yazlığa gittim onu araba çarpınca kaçıp saklandığı barakadan nasıl alıp Samsun’a Veterineri Kemalcan’a yetilştirdim Allah bilir.Yol boyu seni iyileştiricem diye onunla konuşuyordum.İş aksi gidecek ya Kemalcan’da o saatte yurtdışına uçmak için havaalanına gitmek üzereydi ; dedim gerekirse biletini yak Zeyna’ya bakmadan bir yere gidemezsin .Saolsun dostum kırmadı beni uçağı kaçırma pahasına bizi bekledi ve ilk müdahalesini yaptı.

    Tedavisi 3 ay sürdü kesilmesi gereken arka bacağı veteriner hekimler sayesinde ciddi bir tedavi süreci sonrasında biraz topallama da olsa kurtarmıştık onu.
    Tabi acısını en çok annemle babam yaşamıştır.6 ay boyunca hergün onunla ilgilendiler, düzelmişti hınzır diğer kurt köpeklerimize tekrar kafa tutar güce ulaşmıştı.Eeee tabi evin abisi Zeyna idi.Meydanı kimseye bırakmazdı.
    Ailemizi bilen herkes onu da tanır ve severdi.Misafirliğe gelenler ona da hediyeler çok sevdiği sosislerden getirirlerdi.Dile kolay 8 yıldır annemin ve babamın en yakınında ki olmuştu.

     Geçen babam aradı Oğlum Zeyna’ya araba çarpmış deyince kalbim yine hızla çarpmaya başladı.Eyvah dedim hınzır yine üzecek dedim içimden ama babam kötüsünü sona saklamıştı.Ölmüş dedi yazlığımızın karşısında ki benzin istasyonundan haber vermişler.Annem evde babamda fındık bahçesindeymiş.Babamla beraberken yanından ayrılmış babam eve gitti sanmış her zaman ki gibi.Hiç aklına anayola asfalta ineceği gelmemiş zaten inmezdi de .Ama bu sefer kurtaramadık .

     Varlığını arıyormuyuz hem de nasıl.Kızıma 1 ay söyleyemedik öldüğünü , götürmedik yazlığa Zeyna nerede diye sormasın diye.Okulu da yoğundu Allah’tan
    Pek çok insan köpek diye düşünür ama bir hayvan besleyen ancak anlar bizi.Kalplere nasıl işlediğini.Hani derler ya hayvanları sevmeyen insanları da sevmez , gerçekten de öyle kaç sefer onu sevip okşamadım diye bana ağlayan gözlerle baktığını bilirim.
     Kız isimli deli oğlum benim , insan sevdiğini unutmaz , sende unutulmayacaksın.